بازیگر نقش حاج احمد متوسلیان
هادی حجازی‌فر در سال 1394 با ایفای نقش حاج احمد متوسلیان در فیلم «ایستاده در غبار» تبدیل به یک چهره مشهور سینمایی شد. تا قبل از آن فیلم، نام هادی حجازی فر در میان اهالی سینما کمتر به گوش کسی نخورده بود. شاید دنبال‌کنندگان حرفه‌ای سینما، بازی او در «مزرعه پدری» زنده‌یاد رسول ملاقلی پور را به یاد بیاوردند. هرچند حجازی فر سابقه طولانی در تئاتر دارد و می‌توان او را از هنرمندان کهنه‌کار دانست. حجازی‌فر بعد از سال‌ها فعالیت، در 40 سالگی پاداش صبوری‌اش را گرفت و تبدیل به یکی از ستاره سینمای ایران شد. به‌طوری که در سال 96 یکی از محبوب‌ترین هنرپیشگان در میان کارگردانان بود و پیشنهاد‌های زیادی دریافت کرد. از میان آن‌هایی که قبول کرد، 3 فیلم به جشنواره آمدند و حجازی فر یکی از پرکارترین بازیگران سی و ششمین جشنواره فجر نام گرفت. البته فعالیت این هنرمند آذربایجانی تنها به بازیگری محدود نمی‌شود. او تجربه نویسندگی و کارگردانی و فعالیت‌های دیگری را هم در کارنامه خود دارد. در ادامه بیشتر با زندگی هادی حجازی فر آشنا خواهیم شد.
آغاز فعالیت هنری
هادی حجازی فر متولد سال 1355 در شهر خوی استان آذربایجان غربی است. می‌توان گفت حجازی فر در خانواده نسبتاً مرفهی بزرگ شد و پدرش رئیس آموزش‌وپرورش نقده و میاندوآب بود. او فعالیت هنری‌اش را از 15 سالگی از تئاتر دانش‌آموزی شروع کرد. آن زمان پدر پارتی خوبی برای گروهش بود و آن‌ها می‌توانستند نمایش‌هایی در بهترین سالن‌های آن منطقه به اجرا ببرند. نمایش‌های اغلب طنزی که تماشاگرانش بچه‌های کانون‌های مدارس بودند. سال‌های خوبی برای هادی و دوستانش در عرصه تئاتر بود. همچنین تجارب بسیاری برایش به همراه داشت. حجازی فر می‌گوید: «6 ماه سال کار می‌کردیم. حتی تماشاگر عمومی هم داشتیم. در دوره‌ای امور تربیتی آموزش‌وپرورش با ما قرارداد بست و حتی شب‌ها برای مردم اجرا و بلیت‌فروشی می‌کردیم. در آن دوره واقعاً از تئاتر درآمد داشتیم. هر کاری می‌کردیم که درس نخوانیم. از کلاس فرار می‌کردیم. خیلی هم خوش می‌گذشت.» هادی حجازی فر در سال 77 در حالی پا به دانشکده تئاتر گذاشت که چندین کار نمایشی به صحنه برده بود.
دوران طلایی در دانشگاه
حجازی‌فر فارغ‌التحصیل رشته نمایش عروسکی از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران است. پس‌ازآن ادبیات نمایشی را برای مقطع کارشناسی ارشد انتخاب کرد. هادی حجازی فر در دوران دانشگاه 24 تئاتر به صحنه برد و در آن‌ها به‌عنوان نویسنده، بازیگر و اغلب کارگردان حضور داشت. علاقه اصلی وی از همان دوران کارگردانی بوده و همچنان هست. حجازی فرد در همان دوران عاشق یکی از همکلاسی‌هایش شد و ازدواج کرد. این زوج هنرمند دارای یک فرزند پسر به نام هامون هستند. هادی حجازی فر اواخر دوران تحصیلش را می‌گذراند که برای بازی در فیلم رسول ملاقلی پور انتخاب شد. «مزرعه پدری» به کارگردانی مرحوم ملاقلی پور اولین حضور او در عرصه سینما بود. حضوری که البته در آن سال‌ها دوامی نداشت. 11 سال طول کشد تا هادی حجازی فر بار دیگر بر روی پرده‌های سینما دیده شود.
روزگار پرمشقت
این 11 سال برای هادی حجازی فر به‌آسانی نگذشت. او ازدواج کرده بود تحصیلش را به پایان رسانده بود. الآن وقت کار و کسب درآمد بود. متأسفانه تئاتر در آن سال‌ها نتوانست منبع درآمد خوبی برای او باشد. حجازی فر برای تأمین مخارج زندگی دست به کارهای مختلفی ازجمله بازاریابی، مدیریت بازرگانی و تدوین زد. در زمینه تئاتر هم فعالیتش را ادامه داد. با آثاری از متن‌های کلاسیک شکسپیر گرفته تا بهرام بیضایی و نمایش‌های آیینی. نمایش‌هایی ازجمله «رومئو و ژولیت»، «ملاقات بانوی سالخورده» و نمایش عروسکی «مکبث» به کارگردانی هادی حجازی فر اجرا شده است. حجازی فر همچنین کارگردانی چند فیلم کوتاه را در کارنامه‌اش دارد. او همیشه پیش‌بینی یک رخداد معجزه‌گونه را در 40 سالگی می‌کرد. این معجزه سرانجام در سال 94 با فیلم «ایستاده در غبار» برای او رخ داد. این بار هادی حجازی فر به‌طور خیلی جدی به سینما بازگشت و آن‌طور که استحقاقش را داشت، دیده شد. او می‌گوید: «به همه‌کسانی که سال‌هاست کار می‌کنند و دیده نمی‌شوند میگویم که فراموش نکنند بازیگر باید رنج جسمی و روحی بکشد و زمانی حاصل این رنج را خواهد دید.»
بالاخره سینما
«ایستاده در غبار» در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر با استقبال خوبی از سوی مردم و منتقدین روبه‌رو شد و دستاوردهای خوبی برای عواملش به همراه داشت. هادی حجازی فر چهره شد. محمدحسین مهدویان به‌عنوان یک فیلم‌ساز جوان و بااستعداد شناخته شد و ... . حجازی فر برای بازی در آن فیلم تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول مرد را از هجدهمین دوره جشن بزرگ سینمای ایران را نیز ازآن خود کرد. او به گفته خودش هرچه را در این سال‌ها در تئاتر آموخته بود برای نقش حاج احمد متوسلیان خرج کرد. درجایی گفته است الگوی ذهنی‌اش بری طراحی آن نقش، آدم‌های دوست‌داشتنی آن دوران، پدرش و عموهای شهیدش بوده‌اند. یک سال بعد هادی حجازی فر بار دیگر بازیگر مهدویان شد و خوش درخشید. «ماجرای نیمروز» ساخته بعدی مهدویان بود که حتی موفقیت‌های بیشتری نسبت به کار قبلی کسب کرد. حجازی فر هم برای آن فیلم در جشن بزرگ سینمای ایران و جشن منتقدان و نویسندگان سینمایی نامزد و در جشنواره فیلم فجر برنده بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. سال بعد او یکی از چهره‌های مطرح سینمایی بود. همان دو فیلم کافی بود تا او استعداد و توانایی‌اش را به رخ همگان بکشد. توانایی که بیشتر از هر چیز آن را مدیون پرورش در تئاتر می‌داند. در سال 96 حجازی فر یکی از پرکارترین بازیگران ایرانی بود در 7 فیلم سینمایی حضور پیدا کرد. «به‌وقت شام» ساخته ابراهیم حاتمی کیا، «دارکوب» بهروز شعیبی و «لاتاری» بازهم به کارگردانی محمدحسین مهدویان از مهم‌ترین آن‌هاست که موفق به حضور در بخش سودای سیمرغ سی و ششمین جشنواره فیلم فجر شدند. هادی حجازی فر با فیلم‌های جنگی و اعتقادی شناخته‌شده اما در ادامه سعی در ایجاد تنوع دارد. او همچنین نظر خوبی نسبت به فیلم‌های جنگی حال حاضر ندارد: «بلایی که سر تئاتر و سینمای دفاع مقدس ما آمده، به دلیل سو مدیریت‌هاست ... دیگر پیشنهاد بازی در فیلم جنگی را نمی‌پذیرم. چون فیلم‌های جنگی که ساخته می‌شوند، بیشتر مضحکه هستند تا جنگ. در طنز بازیگر خوبی هستم. البته فکر می‌کنم اگر کسی با من آشنا نباشد چنین پیشنهادی نمی‌دهد.»
علاقه به نوشتن
هادی حجازی فر علاقه و همچنین ایده‌های زیادی برای نوشتن فیلم‌نامه دارد که البته به دلایلی که از زبانش خودش نقل می‌کنیم، هنوز به رشته تحریر نیامده است: «ایده‌های زیادی برای نوشتن فیلم‌نامه دارم. طنز، اجتماعی و همیشه دفاع مقدس را هم خیلی دوست داشته‌ام. چون دفاع مقدس پر از قصه‌ها و آدم‌هایی است که می‌توان درباره‌شان فیلم ساخت. از چند سال قبل روی این ایده‌ها کار می‌کنم و بعد از چند سال هنوز انرژی‌شان برایم حفظ شده است. ولی چون تنبلم بیشتر ذهنی است. بااین‌حال خیلی مهم است با چه‌کاری وارد شوی.» یکی از نمایشنامه‌های دوران دانشجویی او در حوزه دفاع مقدس به نام «جایی دیگر» نیز به‌عنوان نمایشنامه برگزیده در جشنواره دانشجویی آن سال‌ها انتخاب شد.
حجازی فر از عدم علاقه‌اش نسبت به شهرت می‌گوید
«مردم حالا بعضاً من را می‌شناسند درحالی‌که به‌شدت خجالتی هستم. امسال که به‌عنوان بازیگر به جشنواره رفتم، وقتی عکاس‌ها عکس می‌گرفتند ناخودآگاه برمی‌گشتم که ببینم از چه کسی عکس می‌گیرند. یعنی به شرایط عادت نداشتم و برایم سخت بود. شهرت واقعاً مزخرف است. الآن هم با مترو رفت‌وآمد می‌کنم. قیافه‌ها و رفتارهای زیادی می‌بینم و دارم یاد می‌گیرم. اما حس کردم به‌اندازه کافی دیده‌ام و تجربه‌دارم که بخواهم فارغ از خودنمایی فیلم بسازم. به همین دلیل انگیزه‌ام بیشتر ورود به کارگردانی سینماست نه بازیگری. گاه می‌بینم چطور بعضی فیلم‌سازان بزرگ در سال‌های اخیر آثاری بدی ساخته‌اند. چون هرچه از جامعه فاصله بگیریم، روی هوا و بر اساس داشته‌های قبلی کار مکنیم. بااین‌همه مصیبت از خوی به اینجا نیامده‌ام که از رؤیاهایم دور بمانم. تا حد ممکن و تا جایی که به کسی آسیب نزنم، برای رسیدن به آن‌ها تلاش می‌کنم.»
گفتنی‌های دیگر
هادی حجازی فرد در جوانی از شیفتگان «از کرخه تا راین» بوده و علاقه زیادی به نقش علی دهکردی در آن فیلم دارد.
بازی در فیلم «اجاره‌نشین‌ها» داریوش مهرجویی نیز از آرزوهای او بوده است.
تأثیرگذاری یک فیلم از معیارهای مهم حجازی فر برای پذیرش آن‌هاست. او به همین دلیل حتی وقت‌هایی که در اوج نیاز مالی بوده، نقش‌هایی را قبول نکرده است.
هادی حجازی فر به گفته خودش به‌شدت ولخرج است. همچنین اعتقاد دارد در بخش‌های زیادی از زندگی‌اش دراماتیک هستند. در کار و هنر به‌شدت صبور اما در زندگی شخصی بسیار زودجوش بوده است. البته با شرکت در کلاس‌های کنترل خشم تا حدود زیاد موفق به کاهش این خصلت منفی در خود شده است.
هادی حجازی فر در اقدامی عجیبی لیست تمامی آرایی که در دوره‌های مختلف ریاست جمهوری داده بود را منتشر کرد. اسامی موجود در این لیست عبارت بودند از ناطق نوری 1376، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی 1384، احمد توکلی 1380، میرحسین موسوی 1388 و دکتر حسن روحانی 1396. او می‌گوید: «به جبران مصلحت‌اندیشی احتمالی و برای تنبیه خودم در روزهای گذشته، تصمیم گرفتم این لیست را منتشر کنم.»
یک خاطره
هادی حجازی فر خاطره جالبی از یک سرقت بانکی دارد. او می‌گوید: «چون خواهرم در بانک کار می‌کند معمولاً کارهایم را تلفنی انجام می‌دهم. اما در میان همان تعداد دفعات اندکی که به بانک رفتم یک‌بار چند نفر با اسلحه ریختند تو. آن موقع‌ها فیلم‌های جمشید هاشم‌پور را زیاد می‌دیدیم. فکر می‌کردم اگر در چنین موقعیتی قرار بگیرم، می‌پرم و اسلحه را می‌گیرم... ولی پشت سر خانم‌ها قایم شده بودم که نبینندم.»
